Znalezionych wyników: 5

Szczerze współczuje i rozumiem ::rose::

Nikka tak zazwyczaj jest przy silnych organizmach.Moja Mama też tak łapała życie do końca, aż dawka morfiny co godzinę według lekarza wyciszyła Ją do końca i ciało się poddało, ale w tym czasie siedziałam przy Niej i mówiłam, bo wiem,że słuch u człowieka odchodzi jako ostatni ze zmysłów. Potem ostatnie tchnienie... :-(

chociaż każdy człowiek jest inny może Twoja Mama jeszcze wykiwa kostuchę

Karino widzę,że niedługo będzie rok jak Twój Tata odszedł. U mnie jest "na świeżo". Czuję jakbym stała w miejscu a świat się rusza obok mnie. Ze mną też tak się stało. Choć nie mam nadwagi, spodnie które nosiłam, po śmierci Mamy, poczułam jak mam puste nogawki,zrobiły się luźne. Stan wizualny bardzo się zmienił postarzałam się o 20 lat w ciągu kilku dni. Masz rację z tym dbaniem o siebie, nawet najzwyklejszym wszystko jest na później, wszystko nie ważne. Nawet do lekarza się wybrać...
Nikka współczuję Tobie,że jeszcze syn Ci dokłada. Co do notariusza to bardzo dobry pomysł. Choć wydaje się,że to ostatnia z rzeczy na teraz, to warto. Nasze prawo jest tak pokręcone, że później jest trudniej wszystko ogarnąć i uporządkować. Moja Mama sama od siebie stwierdziła,że czas na pisanie testamentu. Zdążyła przed odejściem w pełnej świadomości. Wiedziała, że nie wyzdrowieje :-(

Jeśli lekarz mówi,że koniec już blisko, zapewne tak będzie. Oni w hospicjach to wiedzą. Nikt tylko nie powie ile dokładnie czasu.
Nika mam nadzieję, że chociaż Ty miałaś mamę wystarczająco długo a Twoje dzieci babcię. Może w końcu przejrzą na oczy i będą Twoim wsparciem |przytula|

Dobrze, że jeszcze masz brata. Ja sama opiekowałam się trzema domami,o pracy nie było mowy, nikt by tego nie zrozumiał, bo kto by chciał mieć pracownika, który musi nagle wyjść z pracy :( Ciężkie chwile przechodzisz. Dobrze, że masz pracę, brata. W takich chwilach nie ma słów ani pocieszenia ani dobrej porady co zrobić, co dalej... Człowiek, szczególnie kobieta, sama nie zdaje sobie sprawy ile potrafi udźwignąć psychicznie. Widać jesteś zorganizowaną kobietą a to Ci bardzo pomoże. Pomimo wszystko myślami jestem przy Tobie.

Droga nikko przeszłam przez to co Ty. Na szczęście mogłam być przy Mamie cały czas, bo była pod opieką hospicjum domowego. Ciężko to przełknąć, to niedowierzanie i nadzieję ale musisz się z tym zmierzyć. Twojej Mamie nic nie pomoże :-(

Nawadnianie pacjenta w fazie terminalnej to przedłużanie jego cierpienia. Zostaw wszystkie inne sprawy i dbaj o Mamę do końca.Czuwaj przy Niej. A rozmowa o śmierci to część żałoby, która zaczyna się nawet za życia. Nie mówię bądź silna, bo to mnie zawsze wkurzało jak do mnie mówili. Rób to co Ci serce i rozum podpowiada. |przytula|